دختربچه

شرلوک نفس عمیقی کشید.هوای پاک روستا را به درون ریه هایش داد و بعد رو به جان کرد و گفت:

-جان،هنوز هم از خودم می پرسم واقعا لازم بود به این جشنواره ی محلی بیاییم.

جان ابروهایش را در هم کشید و گفت:

-شرلوک.خواهش می کنم دوباره شروع نکن.بله لازم بود.خیلی خیلی لازم بود.

شرلوک آهی کشید و دوباره به اطراف نگاه کرد.به غرفه های فروش کیک کدو تنبل،کوکوی کدو تنبل،مربای کدو تنبل،خود کدو تنبل و ........ .در غرفه ای هم مسابقه ی انتخاب بزرگ ترین و بهترین کدو تنبل برگذار می شد.

-وای شرلوک.اون جا رو نگاه کن.بستنی.من برم و دو تا بخرم و بیام.

وقتی که جان رفت شرلوک به اطراف نگاه کرد.نیمکتی چوبی در گوشه ای گذاشته شده بود.به طرف نیمکت رفت و روی آن نشست.به آدم هایی که از جلویش عبور می کردند،نگاه کرد.می توانست با یک نگاه به نوک سر تا کفش آدم ها شغل و نکات و جزئیات ریزی از زندگی آن ها را بگوید.

ناگهان به سمت چپش نگاه کرد.دختربچه ای که حدود 5 سال داشت به او زل زده بود.دختربچه به سمت او رفت و در کنار او،روی نیمکت،نشست.ناگهان گفت:

-شما هم گم شدید؟

شرلوک در حالی که تعجب کرده بود گفت:

-هان؟؟؟

-شما هم گم شدید؟

-نه.

-آخه چون مثل من تنها هستید فکر کردم گم شدید.

-نه.من گم نشدم.تو گم شدی؟

-بله.با مامانم اومده بودیم به جشنواره.حدود بیست دقیقه است که گم شدم.مامانم به من گفته که هر وقت گم شدم همون جایی که گم شدم بمونم تا بیاد و پیدام کنه.

بعد مدتی سکوت کرد و به سر تا پای شرلوک نگاه کرد.دوباره ادامه داد:

-اگه شما گم نشدین پس چرا تنها هستید؟

-تنها نیستم.با دوستم اومدم.الان رفته چیزی بخره.میاد.

-بچه ندارید؟

-نه.

-به نظرم اگه داشتید بابای خوبی می شدید. :)

-آم.....خب......می خوای مامانت رو پیدا کنیم؟

-مامانم گفته با غریبه ها جایی نرم.

-خب مامانت درست گفته.من رو نمی شناسی؟توی تلویزیون یا روزنامه یا اینترنت من رو ندیدی؟

-نه.

-آهان.باشه.

-شما بازیگرید؟

-نه.

-پس چرا باید توی تلویزیون نشونتون بدن؟یک بار یک خبرنگار درباره ی فایده ی و مفید بودن مصرف سبزیجات با من و مامانم توی خیابون مصاحبه کرد.توی تلویزیون هم پخش شد.همه ی دوستام من رو دیده بودن.با شما هم درباره ی چیزی مصاحبه کردن؟مثلا درباره ی فایده ی خوردن سبزیجات.

-خب.....یه طورایی آره. :)

ناگهان حالت چهره ی دختربچه نگران شد.دختر بچه گفت:

-من می ترسم.می شه دستم رو بگیرید.لطفا.من می ترسم.مامانم همیشه وقتی که می ترسم یا نگران می  شم دستم رو توی دستش می گیره.اگه مامانم رو پیدا نکنم چی؟

-مطمئن باش که مامانت رو پیدا می کنی.نگران نباش. :)

دختربچه دستش رو دراز کرد.شرلوک مردد ماند.او هم دستش رو دراز کرد تا دست کوچک دختربچه را بگیرد.همین که خواست دست دختربچه را بگیرد دختربچه با خوشحالی گفت:

-عه مامانم.مامان.مامان.من دیگه باید برم.از دیدنتون خیلی خوشحال شدم.خداحافظ آقای هلمز. :)

-خداحافظ . :)

دختربچه از روی نیمکت بلند شد و به طرف مادرش دوید.مادرش با نگرانی او را در آغوش گرفت.از پیدا شدن دخترش خیلی خیلی خوشحال شد.

-کجا بودی عزیزم؟همه جا رو دنبالت گشتم.

-شرلوک.کجا بودی؟همه جا رو دنبالت گشتم.بستنی ها تقریبا آب شدن.بیا این رو بگیر.

شرلوک به جان نگاه کرد.بستنی رو از جان گرفت.

-ممنونم.

جان در کنار شرلوک نشست.

-زیاد که منتظر نموندی؟

-نه.با مردم صحبت می کردم.سرم گرم بود.

بعد با خودش فکر کرد:

-چه بچه ی شیرینی بود. :)

جان گفت:

-با مردم؟؟؟؟بستنی خوشمزه ایه. :)

-آره.خوشمزه تر از بستنی ها ایه که تا حالا خوردم.

ناگهان فکری به ذهن شرلوک رسید.

-اون گفت آقای هلمز.

-چی؟کی گفت؟

-ولی اون گفت من رو نمی شناسه.پس چطور اسمم رو می دونست؟؟؟؟؟